Ik blijf iedereen doodgooien met dit liedje, want ik vind hem briljant. En het bevat zeker een relevante boodschap voor de klimaatwetenschappers die het allemaal wat somber inzien en dat op die manier ook naar anderen communiceren.
Wetenschappelijk verantwoorde Woensdag 3
Het is woensdag, het nieuwe studiejaar is weer begonnen en gisteren was het duurzame dinsdag. Na zo’n mooie alliteratie op de dinsdag is het natuurlijk ook tijd voor een mooie alliteratie op de woensdag en het toeval wil dat ik die hele rubriek dus al bedacht had: het is weer tijd voor een wetenschappelijk verantwoorde woensdag!
Maar wat ben je dan eigenlijk?
Naast de vraag wat ik nou precies doe, is dit er ook eentje die ik regelmatig krijg: ‘maar wat ben je dan eigenlijk?‘ Over het algemeen is die vraag vrij makkelijk te beantwoorden, want ik ben een PhD student. Alhoewel ook dat antwoord voor verwarring kan zorgen; Zo denkt de halve familie van mijn vriend dat ik nog altijd aan het studeren ben. Of dat mijn baan niet een echte grote-mensen-baan is. Daarom beantwoord ik die vraag nu af en toe met ‘ik ben een onderzoeker‘, maar over het algemeen durf ik het wel aan om mijzelf een promovendus te noemen en daarmee het risico te nemen dat mensen denken dat ik een soort van buitenaards wezen ben.
Koffiedame
Verstoord kijk ik op van mijn computer. Er klopt iets niet. Mijn kamer grenst aan de algemene ruimte en wat later op de dag, als mijn concentratie niet meer optimaal is, willen mijn gedachtes dan ook wel eens afdwalen naar de gesprekken die zich daar afspelen. Ik hoor soms flarden van roddels of werkbesprekingen, maak het overgrote gedeelte van de tijd beperkt het geluid zich tot een zacht geroezemoes. In die vroege uurtjes doe ik dus het meeste van mijn werk. In de vroege uurtjes is het stil, maar vroeg is het al een tijdje niet meer en toch kan ik een speld horen vallen.