Het is weer woensdag. Binnenkort ga ik mijn leven verbeteren en regelmatig bloggen, maar voor nu blijf ik even mijn chaotische zelf. Om jullie toch nog een beetje te vermaken en omdat ik graag aan schaamteloze zelfpromotie doe, ben ik dit keer zelf de ster van deze wetenschappelijk verantwoorde woensdag.
Een paar weken geleden schreef ik over mijn niet-zo-star-struck-moment toen ik voor het eerst oog in oog stond met James Zachos. Of beter gezegd: toen ik observeerde hoe anderen reageerden op het oog in oog staan met James Zachos. Ik wist het niet, maar in korte tijd leerde ik dat je beroemd kunt worden met grafieken en dat het loont om extra veel tijd te stoppen in je plaatjes, want dat is je kans op wereldfaam. In deze wetenschappelijk verantwoorde woensdag maken we kennis met één van de groten der aarde: Michael E. Mann. “Het rocksterrenbestaan van de man van de hockeystickcurve.” verder lezen
Ik ben eigenlijk altijd al jaloers geweest op mensen met een lab journal: zo’n boekje waarin je precies opschrijft wat je doet omdat alles wat je doet dusdanig belangrijk is dat het onthouden moet worden. Ik heb dat niet, omdat ik vind dat niet alles wat ik doe dusdanig belangrijk is dat het absoluut niet vergeten mag worden. Het gevolg? Ik vergeet ook de dingen die ik misschien wel had moeten onthouden en vind ongeveer vier keer per maand opnieuw het wiel uit. “Lab journal” verder lezen
