Eigenlijk kwam er afgelopen week maar 1 ding voorbij en wel het volgende filmpje: een samenvatting van het laatste IPCC rapport over mitigatie (je weet wel, voorkomen dat de aarde teveel opwarmt) in minder dan 8 minuten. Dat is dus amper 1/10e van de tijd die je normaal op social media zit op een dag, wat betekent dat je prima de tijd moet kunnen vinden om het filmpje te kijken.
Ik ben terug.
Na twee jaar radiostilte van mijn kant ben ik weer terug. Twee jaar waarin ik na mijn verdediging begon als lecturer aan de Universiteit van Wageningen en na een jaar doorging met een postdoc. Twee jaar waarin de wereld regelmatig in lockdown ging en waarin mijn werk voornamelijk online was. Twee jaar waarin vrijwel niks gebeurde, maar waar zoveel over de schrijven viel.
En toch deed ik het niet. Een beetje vanwege het beeldscherm wat ik niet meer kon zien na een werkdag, maar wat ik vervolgens lachend inruilde voor een groter beeldscherm met Netflix. Ik denk achteraf dat ik vooral stil bleef omdat ik geen ruimte zag om verhaaltjes te typen over mijn nieuwe baan, want dat is niet wat volwassen mensen doen: verhaaltjes typen over hun baan. Dus deed ik het niet en ergens in die twee jaar verloor ik het plezier in schrijven. Schrijven was iets wat ik alleen nog deed als het echt moest.
Na twee jaar kom ik nu tot de conclusie dat schrijven een stuk leuker is wanneer het niet echt moet, dus ben ik weer terug. Om verhaaltjes te typen, want dat is wat deze volwassene dus blijkbaar wel doet.
Dr. van der Bolt
Ik word al vier ochtenden wakker als een heuse doctor. Vorige week vrijdag sloot ik één van de belangrijkste periodes uit mijn leven af, maar de rest van mijn leven hobbelt gewoon door, alsof er niks gebeurd is. In de winkel spreken ze met niet opeens aan met ‘welgeleerde Bregje’ en ook mijn vriend vindt gewoon nog dat ik moet goede argumenten moet komen wil ik mijn gelijk halen. Er viel geen ontzettende last van mijn schouders en doordat ik al maanden op de bank spendeer, had ik ook niet het gevoel van ‘hehe, eindelijk rust‘. Sinds een paar dagen kan ik dus ‘dr.’ voor mijn naam zetten, maar meer ook niet.
En toch is er iets anders. Afgelopen vrijdag kreeg ik zoveel lieve berichtjes en namen zoveel mensen de moeite om helemaal af te reizen naar boerenland, dat het onmogelijk was om mij niet een ontzettend rijk mens te voelen. Ik ben omringd door zoveel lieve mensen en natuurlijk wist ik dat wel, maar dat zoveel mensen de moeite namen, dat is toch wel heel bijzonder.
Dus hierbij wil ik jullie bedanken voor alle lieve kaartjes, knuffels en support. Sinds afgelopen vrijdag voel ik me niet wijzer, maar wel extra geliefd.
En dat is toch wel het allerbeste gevoel ooit. Dankjewel.
Banen zoeken.
De opmaak van mijn thesis is zo goed als af, het feestje staat gepland en eigenlijk is alles wel zo’n beetje geregeld, behalve datgene waar niemand het meer met mij over durft te hebben: een baan.
“Banen zoeken.” verder lezenPhD-update: wat doe je nu dan?
Omdat ik twee maanden geleden nogal labiel reageerde op de vraag ‘Bregje, hoe is het met je PhD en weet je al wat je daarna gaat doen?‘, durft nu bijna niemand in mijn omgeving dat meer te vragen. Ik heb heerlijk genoten van die rust, maar dan is nu toch eindelijk tijd om die vraag (proberen) te beantwoorden.
“PhD-update: wat doe je nu dan?” verder lezenKruipend over de eindstreep.
Ik had een plan. Op papier was het ook best wel een goed plan, maar in de praktijk werkte het voor geen meter. Ik werkte veel te veel, stortte een paar keer bijna in en ondanks dat ik mijn PhD tot de eindsprint zonder al te veel stress was doorgekomen, heb ik dat in de laatste weken ruimschoots ingehaald. Wat er precies mis is gegaan? Lees maar even mee.
“Kruipend over de eindstreep.” verder lezenWat is een dynamisch evenwicht en word je er ziek van?
Over iets minder dan zes weken moet ik een boekje inleveren bij mijn begeleiders en de commissie met daarin de resultaten van het werkt dat ik de afgelopen vier jaar gedaan heb. Honderden uren werk, bloed, zweet en tranen en wie gaat het boekje uiteindelijk lezen? Waarschijnlijk niemand. Zo werkt dat nu eenmaal. Omdat ik het wel leuk zou vinden als in ieder geval een paar mensen globaal weten waar mijn onderzoek over gaat, loop ik al een tijdje rond met het idee om een korte podcast-achtige serie of korte filmpjes te maken over de belangrijkste begrippen uit mijn PhD thesis. Probleem is alleen dat ik vaker zulke goede ideeën heb, maar ze zelden tot uitvoering breng. Misschien gaat het er ooit nog van komen, maar tot die tijd zal ik proberen om de belangrijkste begrippen en fenomenen te beschrijven op mijn blog. Ruimte zat. Dus vandaag trap ik mijn dingen-die-je-moet-weten-om-mijn-thesis-te-begrijpen-serie af met de volgende vraag: wat is een dynamisch evenwicht?
“Wat is een dynamisch evenwicht en word je er ziek van?” verder lezen
De eindsprint: mijn plan.
De datum staat al vier jaar in mijn agenda, maar was tot niet zo lang geleden een vrij abstract iets: 8 juni 2019. De dag dat mijn contract bij de universiteit afloopt en ik mijn PhD af hoor te hebben. Hoor, want er zijn maar weinig die het echt voor elkaar krijgen om het boekje af te maken binnen hun contract. Ik lag per toeval spontaan op schema, maar heb de afgelopen weken mijzelf voldoende weten te saboteren – ‘ja joh, ik kan nog wel even twee weken practica geven’ – om het toch weer spannend te maken of ik de deadline ga halen. Kortom, het is tijd voor een plan.
De mensen die mij kennen weten dat ik altijd fanatiek planningen maak, iets wat ik overgebleven uit de tijd dat ik belachelijk veel uren van mijn week besteedde aan sporten en alles er omheen goed moest plannen. De volgende dingen staan nog op de planning:
- Mijn intro herschrijven (+/- 1 dag voor nodig).
- Hoofdstuk 2 verbeteren (+/- 5 dagen)
- Schrijven synthese (+/- 6 dagen)
Dit lijkt allemaal makkelijk te kunnen, want in principe is dit 12 dagen werk, maar dan moeten mijn begeleiders het nog gaan lezen, moet ik wachten op feedback, en dan vervolgens dingen weer aanpassen en dat kan zo ook gewoon weer allemaal vier weken duren. En misschien nog wel belangrijker: dan moet ik ook iedere dag daadwerkelijk wat gaan doen. Het is tijd voor een strak regime en ik ga jullie nu vertellen wat dat precies inhoudt.
Iedere dag om 6 uur opstaan.
Ik werk het beste in de ochtend als de rest van de wereld nog slaapt. Ik hou ook intens veel van mijn bed, dus het kost mij altijd vrij veel moeite om dit langere tijd vol te houden, maar het voordeel is dat het nu weer eerder licht wordt en de boyfriend doordeweeks niet thuis is dus dat ik niemand lastig val met mijn zelfbedachte regime. Door om 6 uur op te staan creëer ik voor mijzelf ruimte om in de middag en avond te ontspannen.
Iedere dag sporten.
De zomer komt er weer aan en als het goed is heb ik deze zomer absoluut niks te doen, dus dat betekent dat het heel belangrijk is dat ik een goed zomerlichaam heb (wat dat ook moge zijn). Grapje natuurlijk, maar ik ga komende zes weken wel iedere dag sporten. Ik ben het productiefst als ik een gezonde tijdsdruk heb. In het verleden kwam die druk altijd doordat ik moest trainen. In mijn eindexamenjaar was ik zeven dagen per week met hockey bezig, tijdens mijn masterscriptie deed ik aan wedstrijdroeien en zat ik elke dag minimaal 1x in de boot. Ik heb er bewust voor gekozen om die druk niet te hebben tijdens de laatste maanden van mijn PhD, maar eigenlijk heb ik daar nu alweer spijt van. Om die reden ga ik mijn eigen schema samenstellen van lacrossen, wallballen (met een bal tegen een muur aangooien), wielrennen, en krachttraining.
Leuke dingen inplannen.
Door bewust leuke dingen in te plannen, voorkom ik dat ik het gevoel heb heel veel mis te lopen. Bovendien kun je ook niet alleen maar urenlang aan je PhD werken, al lijkt het soms op internet alsof andere mensen die een PhD doen met niks anders bezig zijn dan hun onderzoek. Nou, ik niet. Heb best een leuk leven buiten mijn werk om en dat blijft ook zo in de laatste weken. Ik ga alleen wel keuzes maken in welke leuke dingen ik precies ga doen, dus dat brengt mij op mijn volgende punt
Vaker nee zeggen.
Ik zeg te vaak ja op dingen. De afgelopen maanden heb ik om die reden ook af en toe iets af moeten zeggen, of deed ik dat juist niet en liep ik mijzelf voorbij. Komende weken ga ik mijn tijd bewaken als een echte pitbull. Teamweekend? Super leuk, maar zit er voor mij nu echt even niet in. Koffie drinken? Misschien last moment, maar ik leg niks vast. Ik kies even voor mijzelf (en mijn PhD thesis).
Opschrijven welke dingen ik in mijn vakantie wil doen.
Mijn brein is momenteel een soort van heksenketel met allemaal opborrelende ideeën: een podcast maken, blogs schrijven, de trap verven, een weerstation bouwen, mijn boekje opmaken door middel van InDesign, fietsen in het buitenland. Door op te schrijven welke dingen ik wil doen nadat mijn contract is afgelopen, heb ik heel duidelijk voor ogen waar ik mijzelf van beroof door te lummelen en dingen uit te stellen: het behalen van die dingen.
Hoe zorgen jullie ervoor dat je op je productiefst bent? En hoe hou je dat voor langere tijd vast?
Kenmerken van een slechte begeleider.
Of je nou een PhD doet, je thesis schrijft, of je zo goed als kwaad door het leven probeert te worstelen, iedereen heeft ermee te maken: begeleiders en mentors. In je eerste levensjaren noem je diegene vaak papa of mama, maar grote kans dat later in je leven andere mensen die rol gaan vervullen. In tegenstelling tot het kiezen van je ouders, heb je daarin wel een keuze. Inmiddels heb ik er zelf al een paar gehad, in verschillende fases van mijn leven en hoewel ik jullie geen formule kan geven van de ideale mentor, kan ik je wel heel goed vertellen aan welke eisen een begeleider vooral niet moet voldoen.
Lees verdeRHoe mijn A2-project volledig uit de hand liep.
Hoe de invulling van jouw PhD-tijd is verschilt per universiteit en zelfs per onderzoeksgroep, maar vaak moet je niet alleen aan je eigen project werken maar daarnaast ook nog vakken volgen en studiepunten halen. Wat je precies moet doen is afhankelijk van de ‘graduate school’ waar jij bij hoort en in mijn geval is dat SENSE (en WIMEK). Van de mensen van SENSE moet je 30 ects halen door middel van vakken en workshops, maar ook het geven van presentaties en het schrijven van artikelen telt mee. Daarnaast moet je een introductievak doen (A1 SENSE Introductory Course) waarin je o.a. een planning maakt voor je PhD, wat uitgelegd krijgt over wetenschappelijke integriteit en geblinddoekt door een bos loopt. De beruchte opvolger van het A1-vak, is een project waarin je jouw onderzoek in context plaatst, het zogenaamde ‘A2’-project. En die liep bij mij volledig uit de hand.
“Hoe mijn A2-project volledig uit de hand liep.” verder lezen