Op dit moment ben ik praktisch halverwege mijn PhD en dus werd het tijd voor mijn ‘mid-PhD crisis’. Het schijnt er namelijk een beetje bij te horen dat je halverwege je PhD aan je bureau zit, naar buiten staart en je ondertussen afvraagt hoe je in godsnaam dit hele project gaat afronden in vier jaar. Geheel in de lijn der verwachting deed ik dat dus. Nu is het uitzicht vanuit mijn kamer best mooi, maar op een gegeven moment wilde ik mijzelf wel weer een powervrouw voelen die on top is of dingen. Gelukkig vond ik ergens een verdwaald boekje ‘Project Management for PhD’s. In dat boekje stond de gouden tip om iets te doen wat al lange tijd op je to-do lijstje staat en wat je binnen 70 uur kunt doen. Dan heb je namelijk iets gedaan en dat is goed voor je zelfbeeld, zelfvertrouwen en je hele PhD dip, waarna de Beyonce in jou weer helemaal terug is. Binnen 70 uur was dus opeens deze website geboren.
Ik voel me helaas nog steeds geen Beyonce, maar het claimen van dit stukje wereldwijde web voelt best wel goed. Moet ik jullie, als toekomstige, trouwe lezers, er wel voor waarschuwen dat er in die 70 uur geen tijd was om een concreet plan te maken. Voor de mediamiepjes onder mijn vriendinnetjes: help. Er mist nog een blogstrategie en een instagramstrategie en een hoe-word-ik-in-godsnaam-voortaan-altijd-fluitend-om-6-uur-wakker-met-briljante-ideeën-strategie. Hulp bij het maken van deze strategieën wordt gewaardeerd. Ik heb namelijk geen flauw idee.
Brengt mij op mijn tweede verontschuldiging: ik ben een geroutineerd afhaker als het op websites aankomt. Stiekem heb ik namelijk al een handvol websites gehad toen ik klein was. Het begon ooit met een fantastische CU2-pagina met bewegende Diddlplaatjes en het eindigde met een weblog met poëtische teksten over het leven. Tussendoor heb ik nog een periode mijn quasi-bijdehante en oh-zo-originele observaties van de wereld het internet op geslingerd en was ik ook niet te beroerd om zoentips te geven. Zoals je je wel kunt voorstellen was dat allemaal een daverend succes.
Waarom ik dan nu toch weer een poging ga wagen? Omdat het succes van mijn CU2-pagina natuurlijk naar meer smaakt. Daarnaast kijken mensen mij regelmatig glazig aan wanneer ik hen vertel dat ik onderzoek doe. Sommigen doen dan nog een poging om te vragen wat ik dan precies doe en hoe ik de wereld daarmee ga helpen, maar dikwijls zie ik mensen vervolgens de ruimte afspeuren opzoek naar een nieuwe gesprekspartner of een ander goed excuus, zoals de wc. Misschien omdat ze denken dat de wetenschap maar saai of ingewikkeld is, misschien omdat ze bang zijn dat ik dat ben. Deze blog is dan ook een poging om op zijn minst een paar mensen ervan te overtuigen dat de wetenschap dat niet is, of in ieder geval dat ik dat niet ben. Dus daarom, mocht ik een excuus nodig hebben voor het opeisen van dit hele kleine stukje wereldwijde web.
Overigens zijn teksten wat mij betreft nooit af, maar zoals het Project Management-boekje ook wist te vertellen: soms moet je maar gewoon beginnen.
Ha Breg ik ga je volgen ! Opa zou waanzinnig trots zijn op je onderzoeksactiviteiten !! En ik vind het superleuk jouw ideeen over al die onderwerpen te volgen en wie weet ga ik daar ook inhoudelijk ook nog wel iets van vinden en met je delen