Hoe de invulling van jouw PhD-tijd is verschilt per universiteit en zelfs per onderzoeksgroep, maar vaak moet je niet alleen aan je eigen project werken maar daarnaast ook nog vakken volgen en studiepunten halen. Wat je precies moet doen is afhankelijk van de ‘graduate school’ waar jij bij hoort en in mijn geval is dat SENSE (en WIMEK). Van de mensen van SENSE moet je 30 ects halen door middel van vakken en workshops, maar ook het geven van presentaties en het schrijven van artikelen telt mee. Daarnaast moet je een introductievak doen (A1 SENSE Introductory Course) waarin je o.a. een planning maakt voor je PhD, wat uitgelegd krijgt over wetenschappelijke integriteit en geblinddoekt door een bos loopt. De beruchte opvolger van het A1-vak, is een project waarin je jouw onderzoek in context plaatst, het zogenaamde ‘A2’-project. En die liep bij mij volledig uit de hand.
Het A2-project wordt beoordeeld op twee criteria: 1) wetenschapscommunicatie en 2) multidisciplinariteit. Nu is het zo dat communiceren mijn lievelings is en mijn project sowieso al multidisciplinair, dus het doen van een A2-project was voor mij dan ook geen probleem.
Ik zou sowieso al een filmpje opnemen voor ‘Tipping Point Ahead” en een stukje meespelen in één van de andere filmpjes, dus dan had ik het wel gehad.
Totdat ik besefte dat ik ook al een aanspreekpunt was op de website en vragen kreeg van middelbare scholieren met betrekking tot hun profielwerkstuk. Het begeleiden van een profielwerkstuk, telt dat niet ook als een A2-project?
En die onderwijsmodule voor middelbare scholieren die we aan het schrijven waren? Zou dat niet ook kunnen tellen?
Of die twee lessen en de cursus die ik volgde om les te kunnen geven op een basisschool? En de les over smeltende polen die ik daarvoor voorbereide en gaf op twee verschillende basisscholen?
En dat kunstproject dat ik vorig jaar deed, in kader van het 100-jarig bestaan van de universiteit, is dat niet ontzettend multidisciplinair?
Ergens in die vier jaar schreef ik ook nog een natuurbericht voor Nature Today over het smelten van het zee-ijs op de Noordpool.
Ik kwam op radio 1 om te vertellen over de paper die net gepubliceerd was en stak daarvoor flink veel lucifers in de fik.
Mijn acteerprestaties werden opgemerkt, en niet alleen werd mijn profiel geplaatst op de website van Scientist Wanted, maar ook was ik een paar maanden te vinden in een museum, omdat mijn filmpje onderdeel was van de expositie ‘100 jaar WUR’.
Arie, mijn ex-collega, grapte dan ook regelmatig of het niet tijd werd om iets aan mijn promotie te gaan doen, in plaats van al die extra projecten ernaast. Inmiddels weet ik dat juist die projecten ervoor gezorgd hebben dat ik voldoende progressie kon maken met mijn onderzoek, maar hij had wel gelijk, als ik kon promoveren op A2-projecten dan was ik binnen 2 jaar klaar geweest.
Inmiddels loopt mijn contract bij de WUR bijna ten einde, maar stoppen de ‘A2’-projecten niet. Het doen van een PhD heeft mij meer dan ooit doen inzien dat juist de wetenschapscommunicatie en het doen van multidisciplinaire projecten is waar mijn passie ligt. In welke vorm dat precies gegoten gaat worden in de toekomst blijft voorlopig nog even een raadsel, maar zeker is dat ik niet voor niets een verzamelaar van A2-projecten ben geweest afgelopen jaren.