Na twee jaar radiostilte van mijn kant ben ik weer terug. Twee jaar waarin ik na mijn verdediging begon als lecturer aan de Universiteit van Wageningen en na een jaar doorging met een postdoc. Twee jaar waarin de wereld regelmatig in lockdown ging en waarin mijn werk voornamelijk online was. Twee jaar waarin vrijwel niks gebeurde, maar waar zoveel over de schrijven viel.
En toch deed ik het niet. Een beetje vanwege het beeldscherm wat ik niet meer kon zien na een werkdag, maar wat ik vervolgens lachend inruilde voor een groter beeldscherm met Netflix. Ik denk achteraf dat ik vooral stil bleef omdat ik geen ruimte zag om verhaaltjes te typen over mijn nieuwe baan, want dat is niet wat volwassen mensen doen: verhaaltjes typen over hun baan. Dus deed ik het niet en ergens in die twee jaar verloor ik het plezier in schrijven. Schrijven was iets wat ik alleen nog deed als het echt moest.
Na twee jaar kom ik nu tot de conclusie dat schrijven een stuk leuker is wanneer het niet echt moet, dus ben ik weer terug. Om verhaaltjes te typen, want dat is wat deze volwassene dus blijkbaar wel doet.